Onderweg naar het diepste punt op aarde.

Mijn trip door Jeruzalem zat er op. Met een dubbel gevoel verlaat ik deze prachtstad. Aan de ene kant was het lang genoeg omdat ik nu het meeste (weer) gezien had. Aan de andere kant een vervelend gevoel om deze bijzondere plaats weer te moeten verlaten. Ik haal mijn huurauto op en voor ik de stad tot ziens zeg, ga ik nog even de olijfberg op.  Omdat deze klim te voet bijna niet te doen is, dacht ik die nog even met de auto te doen voor ik weg ga. Het was zowat de domste keuze van mijn vakantie. Ik had er niet bij nagedacht dat het vrijdagmiddaggebed was. Duizenden moslims (die allen met scooter of auto kwamen) gingen richting de Al Aksa-moskee/Haram esh Sharif (de tempelberg). De donderpreken (althans, zo klonken ze) schalden door het Kidrondal. Ik besloot om om te rijden, via een aantal beruchte Palestijnse voorsteden en achterlangs de olijfberg op te rijden. Na een half uur dolen en dwalen stond ik op de top. Elke plaats of kerk die ik tegen kwam was gesloten. Natuurlijk, vaak zijn deze plaatsen onder beheer van arabische moslims. Die christenen onderling vechten er toch maar om. 
Ik besloot om na een foto bovenop, naar beneden te rijden. Er loopt maar 1 weggetje naar beneden vanaf de olijfberg en die is zo smal, dat er net iemand op een ezel vanaf kan rijden (stond in de Bijbel ook al!) Maar ik kwam met een Hyundai I20. Je wilt niet weten hoe een drama dat is als je een tegenligger kwijt. Met weer het zweet in iedere hoek en spleet zit ik weer op de normale weg. Een tip; ben je moslim en wil je naar het vrijdagmiddag gebed? Pak het OV of ga te voet! Echt doen!

 
Vervolgens ga ik naar Abu Gosh, maar ook dat viel nog niet zo mee. De GPS navigatie kende het niet in het 'Engels', enkel in het Hebreeuws en laat ik dat nu nog niet kunnen lezen! Dus ik ga op de wilde gok. Ik sla af bij Kiryat Ye'arim, waar Abu Gosh aan vast ligt. En jawel, ook daar heb ik het 'geluk' dat alles dicht is. Op een paar eet toko'tjes na. Ik eet daar wat en ga dan toch maar door richting de dode zee.

Wat ik wilde vertellen over Kiryat Ye'arim is, dat dit de plek waar de ark van het verbond tijdelijk voor 20 jaar heeft gestaan. In de Bijbel staat dat het huis van Abinadab en Eleazar bovenop de heuvel stond. Daar ligt nu een parkeerterrein met een rotonde. Nu ik door het kleine bergdorpje rijd, is er niets te zien dan wat huizen en orthodoxe joden op straat. Verder helemaal niets. Gelijk achter Kiryat Ye'arim ligt Abu Gosh, wat wellicht vroeger Emaüs heette. Emaüs was de plek waar dus de Emaüsgangers vandaan kwamen. (Joh!) Deze mannen waren in Jeruzalem geweest voor het Pesachfeest en hadden het hele verhaal van de kruisiging van Jezus mee gekregen. Volgens het Bijbelverhaal verscheen Jezus na zijn opstanding aan deze mannen en liep met hem op richting huis, richting Emaüs. En voor degene die beweerden dat Emaüs een berg was; vooruit, 1 punt verdiend, omdat Emaüs op een berg ligt!

Op de terugweg raak ik toch weer een beetje verdwaald, tot ik op een punt kwam waar ik niet moest zijn, een checkpoint en een hoog opgetrokken muur. Gelukkig kende mijn navigatiesysteem nu gelukkig Jericho als richtpunt, dan kon ik de weg wel weer vinden. Toch levert die muur een apart zicht op. Ik sprak er met een paar Israëliërs over en die zeiden dat het wel effect heeft. Er zijn een hoop minder aanslagen en ellende sinds de muur er staat.

Dan zie ik aan de linkerkant van de weg richting Jericho een zandstorm ontstaan wat zich ontwikkelt in een tornado(otje). Het zand stuift omhoog en die draaikolk vliegt alle kanten op. Een apart gezicht om te zien. Hij beweegt snel richting Jericho waardoor ik het niet goed meer kan zien. Op de foto's is het ook wat lastig te zien, maar ja, wat wil je, als je aan het rijdende ook nog foto's moet maken.

Vervolgens maak ik een stop bij Ein Gedi. Ik ga dit keer niet het park in, want ik ben teveel tijd verloren met het ronddolen in gebieden waar ik niet hoefde te zijn. Ik kijk wel even bij het spacenter, om even de benen te kunnen strekken. Zoals elk jaar schrik ik weer hoeveel het water in de dode zee verdampt is. Het spacenter is eind jaren 80 geopend en toen lag het aan het water. In 2013 ben ik met Erwin en Maarten hier geweest. Het spacenter had toen een nieuw strand aangelegd, met een houten vlonder. Het water lag nu zeker 50 meter van die vlonder vandaan. Even later rij ik langs de zuidkant van de bovenste helft van het meer. (ja inmiddels zijn het er 2). Daar lag zolang ik me kan herinneren een steiger het water in. Nu ligt deze een dikke 20 meter op het droge. Er is nu een nieuwe steiger naast gebouwd. Hoe lang zou het duren voor die op het droge staat?
Het valt me op dat het stuk tussen het bovenste en het onderste meer/zee ook steeds breder wordt. Van Ein Gedi (zuidelijk bovenste helft) naar Ein Bokek (noordelijk onderste helft)is ongeveer 26 kilometer. De meeste tijd rijd ik naast een uitgedroogde dorre vlakte vol sinking holes. Af en toe passeer ik een onverstand die lekker avontuurlijk gaat 'hiken' over het deze vlakten. Ik vraag me stiekem af of er over 50 jaar nog een dode zee bestaat. Wellicht is het dan alleen dood. En is de zee weg. Groeien zal er niet veel doen met al dat zout der aarde.

Eindelijk ben ik er na een lange pittige woestijntrip. Tijd om even te relaxen en te pauzeren. In slaap vallen op het water kan enkel hier. Ik heb zeker een half uur heerlijk getukt. Drijvend.

Vanavond heb ik met Avi gesproken. Een 60-er die bijna heel zijn leven in de Gaza-strip heeft gewoond. Sinds de rottigheid die tussen Palestina en Israel ontstond, moest hij vertrekken en is hij naast de Gaza-strip gaan wonen. Elke morgen als hij zijn gordijnen opendoet, ziet hij Gaza. Voorheen kon hij binnen 3 minuten op het strand zijn. Nu moet hij 10 minuten omrijden, om de muur heen.
Regelmatig hoort hij bommen. Vooral het geluid van raketten afschieten is een herkenbaar soms dagelijks fluitend geluid. Het hoort bij zijn leven. Hij schijnt er niet mee te zitten, aldus Avi. Hij is blij met de plek en het huis die hij heeft. Hij heeft een grote tuin waar hij watermeloenen verbouwd. Hij is trots op het kleine dorp van 350 inwoners en op de flora en faun aldaar. Avi maakt zich drukker om zijn uitvindingen. Hij is uitvinder van beroep. Hij heeft van propolis, stof wat uit bijenhoning komt, medicijnen gemaakt. Hij is zelf erg van de werking overtuigd. Het werkt voor alles, net zoals de Haarlemmerolie van vroeger. Nu is hij de laatste 2 jaar bezig met nieuwe koffie, met cannabisolie in. Alles zit standaard in een kopje. Je haalt het folietje er af en doet er warm water bij. Ook uitgevonden voor mensen die ziek zijn, maar geen cannabis willen roken. Morgen neemt hij het mee om het mij te laten zien. Hij had er bij zich.
Hij vertelt over zijn verhalen van een aantal jaar geleden toen hij nog graag de wildernis in trok om rond te trekken met een GPS tracker. Hij vertelt dat hij de bergen in trok bij Ein Gedi en daar toen een interessante vondst had gedaan. Hij vond een aantal skeletten, die hij netjes weer bedekte met zand. Toen kwam hij ook een keramisch kunstwerk tegen wat hij wel heeft meegenomen. Hij heeft dit archeologisch laten onderzoeken en het blijkt ongeveer 6500 jaar oud te zijn. Hij heeft zijn vindplaats nooit aan iemand verteld, omdat hij bang is, dat alles dan afgegraven wordt en hij vind het beste dat dat maar gewoon moet blijven liggen waar het ligt. Ik vraag aan hem waarom. Aan het eind van ons gesprek zegt hij dat ik hem aan het denken heb gezet. Hij weet geen antwoord op het waarom. Hij is van plan de plek binnenkort terug te bezoeken en verder te onderzoeken. Als hij meer vindt, dan zal hij de juiste contactpersonen contacteren om deze opgravingen verder bekend te maken. Wie weet, wordt vervolgd! Aldus het enorm interessante gesprek met Avi.