Ready for take off

Tja, daar zit ik dan. 3 uur te vroeg op het vliegveld van Brussel Zaventem. Ik wilde toch écht op tijd zijn. Want wanneer zelfs de minister met 3,5 uur van te voren zijn vlucht mist, wachten ze zeker niet op een zekere Johan Boone 'uut Yese'. Gelukkig hebben alle checkpoints zo hun routine gevonden in de chaos van afgelopen weken en ben ik er snel doorheen.

Vandaag precies 8 weken geleden waren het andere taferelen die van de airport in één klap (nee, het waren er twee), een plek des onheils maakte. En dat is nog goed zichtbaar. Van het treinstation tot de terminal is het meer politie, leger en beveiliging dan passagiers. In de kelder bij het busstation is een ware tijdelijke legerbasis ontstaan. Ik had vanwege de ellendige nasleep van de aanslagen een vervelende sfeer verwacht, maar integendeel; de sfeer is gemoedelijk, mensen lachen en begroeten elkaar. Of de aanslagen ons met elkaar verbroederd heeft. De grond stewardessen stralen non-verbaal een gezicht uit van: "lekker vliegen en rustig blijven, het is veilig. Er is niets aan de hand".

Eindelijk zit ik dan in die kist, vergezeld door een groot aantal orthodoxe joden. Naast me zit een dame met paarse lipliner en verder haar lipstick 'vergeet'. Israelische hipheid gaat gepaard met 'pinguïn-wit-en-zwart'.
Nu het voor mij de 5e keer is dat ik naar het 'beloofde land' ga, valt mij telkens op dat een vluchtje israel anders is dan andere vluchten. Het is één krioelend mierennest. Een chaos! Iedereen lijkt van alles te doen en te regelen maar er gebeurt niks. Terwijl de 'seatbelt-sign' nog aanstaat, gaat menig pijpenkrul al door het vliegtuig banjeren, worden stoelen geruild of het een volksstoelendans is en madam lipline naast me drukt op het belletje omdat ze haar eerste colaatje wel eens wil bestellen. De stewardessen smeken om orde. Iedereen moet even gaan zitten. Dan hoor ik de wielen terug het vliegtuig in klappen. En ja, nu zijn we dan toch vertrokken. Wel 30 minuten te laat, maar ach, dan zijn tenminste al die zwarte jodenhoeden en tig maxicosi's keurig opgeborgen.

Via mijn oproep heb ik een aantal vragen gekregen van lezers. Één daarvan was, om andere reizigers te spreken en na te gaan wat hun beweegredenen zijn om naar Israël te gaan.
Ik sprak een jongen, van origine Joods uit Nahariya met zijn vrouw uit Ashdod. Hij woonde inmiddels in Antwerpen en had daar een diamantzaak. Zijn vrouw, kende hij nu 4 maanden, waarvan 3 maanden verloofd en 1 maand getrouwd. Een echt kersvers koppel. Hun reis was voor 3 dagen naar oma die in de buurt van Ashkelon woonde. Daarna gingen ze weer terug naar Antwerpen.  Een erg leuk gesprek, te uitgebreid om alles te vertellen.

Wat ga ik in Israël doen was een vraag die vaak gesteld wordt. Tja goeie vraag. Het antwoord ligt wat moeilijker. Ontdekken, leren, inspireren. Een studiereis waar ik de opgedane kennis kan gebruiken in mijn werk. Daarnaast kijk ik verder wat de mogelijkheden zijn om met een reisgezelschap te gaan. Het is en blijft een bijzondere bestemming. Een plek waar geschiedenis, het heden, religie en gevoel bij elkaar komen.

Wat gevoel betreft, zit ik er gelijk goed in.  De douane beambte gaf commentaar over de manier hoe ik mijn paspoort verzorg. Ik had alle visa's, bewijsjes etc van mijn gemaakte reizen in mijn paspoort geplakt. Dat werd niet in dank afgenomen. Na een tijd van gesteggel en gebel met Jan en alleman, mocht ik op één voorwaarde het land binnen; dat ik morgen mezelf gelijk meld bij de ambassade voor een nieuw paspoort, anders mag ik het land niet uit. Aangekomen bij mijn hotel moet ik eerst een wat eten. Blijkt mijn pinpas niet te werken. Gelukkig heb ik nog een paar shekel over van vorig jaar. Net genoeg voor wat limo en een klein zakje naturel chips. Ik moet nu echt even bedaren en tot rust komen anders wil ik morgen op den duur nog gillend naar huis!